Click here for the English version

Er is iets gaande in Jeruzalem

Kijk, ik ben niet iemand die roddels verspreidt, tenzij ze interessant zijn. En geloof me, er is iets in Jeruzalem gebeurd afgelopen week, waardoor iedereen zich vreemd gedraagt.

Het begon drie dagen geleden met een executie op Golgotha. Dat komt vaak voor, en dus niets nieuws. Maar deze keer was anders. Een grote menigte was op de been. De Romeinse soldaten stonden op scherp. Mensen huilden, sommigen juichten. Ze praatten over een leraar, of profeet, of wonderdoener. Het ging zeker over Jezus van Nazareth, denk ik.

Ik was niet bij de executie. Veel te heet en te stoffig. Maar ik hoorde erover van de buurman van Esther. Zelf had ik ook wel gezien dat de lucht urenlang donker was midden op de dag en ik heb de aardbeving gevoeld die Esthers favoriete waterkan van de plank liet vallen.

Hoe dan ook, dat was afgelopen vrijdag.

En toen ik vanochtend vijgen ging kopen, zag ik Maria door de straat rennen alsof haar sandalen in brand stonden. Je weet wel welke Maria, degene van vroeger, die altijd een chaos was, maar die nu rondloopt met de discipelen. Ze schreeuwde iets over een leeg graf en ‘Hij leeft!’ en ‘Ga Petrus vertellen!’

Luister. Ik heb die vrouw zien huilen, bidden, zingen en prediken, maar ik heb haar nog nooit zien rennen.

De volgende die ik zag waren Petrus en Johannes, die discipel die altijd alles opschrijft, die me voorbij renden als kinderen die te laat zijn voor de tempeldienst. Ik probeerde te vragen wat er aan de hand was, maar ze keken niet eens op.

Later hoorde ik gefluister:

‘Het graf is leeg.’

‘De Romeinse wachten vielen flauw.’

‘Een engel vertelde de vrouwen dat Hij is opgestaan.’

‘Jezus zelf verscheen aan Maria in de tuin.’

Toen dacht ik bij mezelf: ‘Oké. Hier gebeurt duidelijk iets.’

Ik ging terug naar huis en probeerde alles te begrijpen.

Was het een grap? Een opzet? Een ingewikkelde parabel?

Dit ging tenslotte over de man die water in wijn veranderde, die mensen genas, die op water liep, en 5.000 mensen voedde met de lunch van één jongen.

Dus… misschien is er iets van waar?

Maar als het waar is, als Hij echt weer leeft…

Nou, dat is niet zomaar interessant, dat is een mirakel.

Op dit moment weet ik nog niet zeker wat ik ervan moet geloven, maar ik hou mijn ogen en oren open en misschien, heel misschien, durf ik ook te hopen.

Want de manier waarop de mensen praten, klinkt niet als een schandaal of een plan.
Het klinkt als goed nieuws.

---

Vraag me niet wat er is gebeurd

Kijk, ik word niet betaald om na te denken.

Ik word betaald om de wacht te houden, er stoer uit te zien en niet in slaap te vallen.

Ik heb wel ergere opdrachten gehad dan het bewaken van een verzegeld graf.

Een makkie, dacht ik.

Het begon normaal. Gewoon ik en de jongens, gepositioneerd bij het graf van de gekruisigde rabbi Jezus.

Blijkbaar deed er een gerucht de ronde dat zijn discipelen het lichaam zouden proberen te stelen en wilden beweren dat Hij uit de dood was opgestaan. Je weet wel, religieuze types en hun drama.

We dachten dat we een paar rondjes kaart konden spelen, en misschien om beurten een dutje konden doen. Moest geen probleem zijn.

Maar…, toen veranderde alles.

Midden in de nacht begon de grond te schudden. Echt te schudden. Alsof de aarde iets probeerde uit te hoesten. We keken elkaar aan van: ‘Is dit weer een aardbeving of is het de toorn van Caesar?’

En toen werd het licht. Nee, geen fakkellicht, geen maanlicht. Het was verblindend. Alsof bliksem de grond raakte en daar bleef staan.

Daar, recht voor de grafsteen, stond een engel.

Ik maak geen grapje.

Hij zag eruit alsof er nog nooit een stofje vuil op hem was gevallen. Zijn gewaad glansde, zijn gezicht leek van vuur. Hij stond daar kalm, alsof hij niet net vier gewapende soldaten in standbeelden had veranderd. Trillend trokken we onze zwaarden.

Met één hand rolde de engel de steen weg. Hij glimlachte naar ons en zei: ‘Wees niet bang.’
Toen vielen we flauw. Ja, dat is wat we deden. Wij, Romeinse soldaten, getraind door het rijk en gevechtsgeharde veteranen, wij vielen flauw.

Het volgende wat ik weet, is dat het ochtend was en het graf was leeg. Het lichaam van de rabbi? Weg. De linnen doeken? Netjes opgevouwen binnenin het graf.  Blijkbaar had niemand de discipelen stiekem zien binnenkomen. Ik zou sandalen gehoord hebben.

We strompelden terug naar de stad. Onze gezichten wit als krijt. Onze harten bonzend.

En raad eens wie we als eerste tegenkomen? Een van de priesters. Hij was niet verrast en zeker niet bezorgd om onze gezondheid. Hij was gewoon… geïnteresseerd, erg geïnteresseerd. Hij nam ons mee naar het sanhedrin. Ze boden ons geld aan.

‘Zeg dat de discipelen kwamen terwijl jullie sliepen,en vertel niemand ook maar iets over de engel’, zeiden ze. ‘Wij zullen wel met Pilatus praten, zodat jullie er geen problemen mee krijgen.’

Kijk, ik ben geen theoloog. Ik weet niet wat het betekent als ik de mensen ‘uit de dood opgestaan’ hoor fluisteren. Maar ik weet wel wat ik zag. Of, wie ik niet zag toen ik wakker werd. En ik weet ook dat ik nog nooit flauwgevallen ben tijdens mijn dienst.

Nu loop ik rond in Jeruzalem en probeer ik te doen alsof er niets is gebeurd, maar als iemand de naam ‘Jezus’ noemt, trillen mijn handen een beetje.

Wat er ook gebeurde bij dat graf, het was geen truc, het was geen diefstal. Het was pure kracht, en ik was erbij.

---

Something is going on in Jerusalem

Look, I’m not someone who spreads gossip—unless it’s interesting. And believe me, something happened in Jerusalem this past week that’s making everyone behave strangely.

It started three days ago with an execution on Golgotha. That happens often, so nothing new. But this time was different. A huge crowd had gathered. The Roman soldiers were on high alert. People were crying, some were cheering. They were talking about a teacher, or prophet, or miracle worker. I’m pretty sure they meant Jesus of Nazareth.

I wasn’t at the execution. Way too hot and dusty. But I heard about it from Esther’s neighbor. I did notice that the sky went dark for hours in the middle of the day, and I felt the earthquake that made Esther’s favorite water jug fall off the shelf.

Anyway, that was last Friday.

And this morning, when I went to buy figs, I saw Mary running down the street like her sandals were on fire. You know which Mary—the one from back in the day, who was always a mess, but now hangs around with the disciples. She was shouting something about an empty tomb and “He is alive!” and “Go tell Peter!”

Listen. I’ve seen that woman cry, pray, sing, and preach—but I have never seen her run.

Next, I saw Peter and John—that disciple who always writes everything down—running past me like kids who are late for temple service. I tried to ask what was going on, but they didn’t even look up.

Later, I heard whispers:
“The tomb is empty.”
“The Roman guards fainted.”
“An angel told the women He has risen.”
“Jesus Himself appeared to Mary in the garden.”

That was when I started thinking to myself: “Okay. Clearly, something is going on here.”

I went back home and tried to make sense of it all.
Was it a joke? A setup? A complicated parable?
This is, after all, the man who turned water into wine, healed people, walked on water, and fed 5,000 with one boy’s lunch.
So… maybe there’s some truth to it?

But if it’s true, if He really is alive again…
Well, that’s not just interesting—that’s a miracle.

Right now, I’m not sure what to believe, but I’m keeping my eyes and ears open and maybe, just maybe, I dare to hope.

Because the way people are talking, it doesn’t sound like a scandal or a scheme.
It sounds like good news.

---

Don’t ask me what happened

Look, I don’t get paid to think.
I get paid to stand guard, look tough, and not fall asleep.
I’ve had worse assignments than guarding a sealed tomb.
Piece of cake, I thought.

It started off normally. Just me and the guys, stationed at the tomb of the crucified rabbi Jesus.
Apparently, there were rumors going around that His disciples might try to steal the body and claim He rose from the dead. You know, religious types and their drama.
We figured we could play a few rounds of cards, maybe take turns napping. Shouldn’t be a problem.

But… then everything changed.

In the middle of the night, the ground started to shake. Really shake. Like the earth was trying to cough something up. We looked at each other like, “Is this another earthquake or Caesar’s wrath?”

And then there was light. Not torchlight, not moonlight. It was blinding. Like lightning had hit the ground and decided to stay there.

Right in front of the tombstone stood an angel. I’m not kidding. He looked like he’d never had a speck of dust land on him. His robe gleamed, his face looked like fire. He stood there calmly, like he hadn’t just turned four armed soldiers into statues. Trembling, we drew our swords.

With one hand, the angel rolled away the stone. He smiled at us and said, “Do not be afraid.”

Then we fainted. Yep, that’s what we did. We, Roman soldiers, trained by the Empire, battle-hardened veterans—we fainted.

Next thing I knew, it was morning and the tomb was empty. The rabbi’s body? Gone. The linen cloths? Neatly folded inside the tomb. Apparently, no one had seen the disciples sneak in. I would’ve heard sandals.

We stumbled back to the city. Our faces white as chalk. Our hearts pounding.
And guess who we ran into first? One of the priests. He wasn’t surprised, and definitely not concerned about our well-being. He was just… interested, very interested. He took us to the Sanhedrin. They offered us money.

“Say the disciples came while you were sleeping, and, don’t tell anybody about the angel,” they said. “We’ll talk to Pilate so you won’t get in trouble.”

Look, I’m not a theologian. I don’t know what it means when I hear people whispering “risen from the dead.” But I do know what I saw. Or rather, who I didn’t see when I woke up. And I know I’ve never fainted on duty before.

Now I’m walking around Jerusalem trying to act like nothing happened—but when someone says the name ‘Jesus’, my hands tremble a bit.

Whatever happened at that tomb, it wasn’t a trick, and it wasn’t theft.
It was pure power—and I was there.

---