Pavarotti, een Kerstverhaal, Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4

Dit schooljaar is haar laatste jaar op de havo. Wat ze hierna gaat doen, is haar nog steeds niet duidelijk. Soms, als ze denkt aan de zwervers in de stad, wil ze iets voor mensen die in de problemen zitten gaan doen. Dan weer hoort ze muziektonen over elkaar heen buitelen in haar hoofd en denkt ze serieus aan het conservatorium.

‘Overweeg eens om het oriëntatiejaar op de Evangelische Hogeschool te doen’, adviseerde laatst haar mentor. Ze had geknikt en het maar zo gelaten.

Ze is er nog niet uit. Wacht ze misschien op een aanwijzing of een teken? Maar is haar muziektalent niet een duidelijke aanwijzing? En is haar grote empathie voor hulpbehoevenden niet een talent? Zal het niet heel gewoon Gods bedoeling zijn dat je woekert met de talenten die je wèl hebt en de ontwikkeling van de talenten die je niet of nauwelijks hebt aan anderen overlaten? Het maakte de keus wel eenvoudiger. Kon ze misschien iets combineren? Ze wist echt niet hoe. Op van die piekermomenten kan ze zich heel verdrietig en onzeker voelen over het doel van haar leven.

In de laatste weken voor de kerstvakantie worden er extra muzieklessen op school gegeven. Er wordt door het schoolorkest druk geoefend voor de uitvoering in de Sint-Jan op de laatste dag voor de vakantie. Liza speelt ook in het orkest mee. In de pauze gaat ze daarom naar het muzieklokaal.

‘Ha, Liza, kom binnen’, groet meneer Toon als hij haar ziet. Er zijn nog niet veel leerlingen. Die zijn zeker nog niet klaar met eten.

‘Liza, ik wil je wat vragen’, zegt meneer Toon. Liza kijkt hem vragend aan.

‘Jij zou samen met Hanneke dat stuk van Brahms spelen, maar Hanneke ziet er erg tegenop. Als je het ziet zitten, mag je het alleen doen, maar we kunnen het ook schrappen. Ik weet namelijk geen vervanger voor Hanneke.’

Liza’s hersenen draaien ineens op volle toeren. Zij, alleen voor in de Sint-Jan? Durft ze dat? Ze denkt aan de nacht waarin ze alleen voor de preekstoel stond en speelde. Dat was een makkie, zonder publiek. Zou ze het ook in een afgeladen kerk durven? Ze voelt zich warm worden. Meneer Toon kijkt haar aan. Hij ziet haar dromerige ogen.

‘Ik wil het wel doen’, zegt Liza plotseling. ‘Maar ik wil graag in plaats van Brahms een stuk van Pavarotti spelen. Mag dat?’ Vragend kijkt ze haar muziekleraar aan.

‘Pavarotti?’ zegt hij aarzelend. ‘Ik moet even denken of ik daar bladmuziek van heb. Weet je wat, hoe laat ben je uit?’

‘Ik ben het achtste uit’, antwoordt Liza.

‘Kom dan maar even langs, dan kan ik het ook in tussentijd aan meneer Noot vragen. Hij heeft altijd nogal veel bijzondere dingen liggen. Hoe kom je daar trouwens zo ineens op?’

‘Vorige week was er een muziekgroep uit Amsterdam in de Sint-Jan en die speelde werken van Pavarotti. Dat was heel mooi. Ik kan het wel even naspelen’, voegt ze er snel aan toe. Meneer Toon glimlacht. Hij kent Liza nu al verschillende jaren en weet dat ze kan spelen wat ze heeft gehoord. Liza pakt haar viool en begint. Ondertussen komen de andere leerlingen het lokaal binnen. Stil gaan ze op hun plaats zitten en luisteren. Ook meneer Noot is ongemerkt het lokaal binnengekomen. Hij blijft bij de deur staan en als Liza na vijf minuten stopt met spelen, zegt hij enthousiast:

‘Dat was Pavarotti.’

Liza draait zich verrast om en er komt een blijde glimlach op haar gezicht.

‘Daar heb ik wel bladmuziek van’, zegt meneer Noot. ‘Wil je het lenen?’ Liza knikt.

Dan komt meneer Toon tussenbeide. ‘Liza wilde graag iets van Pavarotti spelen op de uitvoering in plaats van dat stuk van Brahms.’

Meneer Noot trekt een vrolijk gezicht. ‘Fantastisch idee, toch? Liza, kom vanavond om een uur of acht maar even langs mijn huis, dan zorg ik dat de muziek klaarligt. Want je wilt nog wel wat oefenen, toch?’ Liza knikt weer. Ze voelt zich verlegen onder al de blikken van de andere leerlingen, maar ze is ook heel blij.

Meneer Noot woont net als zij in de binnenstad. Hij huurt een appartement boven een café op de markt. Ze heeft eens gevraagd, toen ze hem in de stad tegenkwam, of hij het niet erg vond om boven een café te wonen. Er wordt daar toch altijd veel lawaai gemaakt.

‘Nee, hoor’, had hij gezegd, ‘het is juist erg gemakkelijk, al die herrie. Ik zeg niets van hun herrie, dan zeggen ze ook niets van mijn muziek.’ Het klonk heel logisch, maar Liza had nog willen weten of hij dan wel kon slapen.

‘Slapen?’ had hij gezegd. ‘Ze sluiten de tent om een uur of twaalf. Ik ga toch nooit eerder naar mijn bed.’

‘Oh’, had Liza geantwoord. Ze moest er niet aan denken om iedere avond zo laat pas op haar bed te liggen. Het zou vast niet goed meer gaan op school.

Om kwart over drie is Liza uit. Ze fietst een klein stukje met Hanneke mee.

‘Ik kreeg er echt de zenuwen van, van die kerstuitvoering’, zegt Hanneke. ‘Ik ben blij dat ik niet alleen voorin hoef te staan. Ben jij niet zenuwachtig? En voel je je niet in de steek gelaten door me?’ vraagt ze.

Liza schudt haar hoofd. ‘Eigenlijk vind ik het alleen maar spannend. Ik moet nu nog wel de muziek verder instuderen, maar ik heb er echt zin in. Ik vind het een heel mooi stuk.’

‘Ik zal voor je duimen’, zegt Hanneke als ze bij de stoplichten zijn. Liza glimlacht. ‘Dank je’, roept ze en fietst rechtsaf naar de binnenstad. Hanneke gaat linksaf. Het is somber en koud weer, maar dat vindt Liza niet erg. In verschillende huizen waar ze langsfietst, brandt de kerstboom al. Leuk, al die lichtjes, en zo gezellig. Bij de Kleiwegbrug stapt ze af. Ze gaat lopend langs de winkels. Ze heeft nog geen tijd genomen om ze te bekijken. Met haar fiets aan de hand loopt ze langs de versierde etalageruiten. Superslanke poppen showen prachtige kleding in wit en zwart, omlijst met dennengroen en donkerrode kerstballen. De gameshop-etalage is opgetuigd met blauwe slingers en knipperlichtjes. Je zal er de hele dag naar moeten kijken, denkt Liza. De chocolaterie ziet er altijd al erg lekker uit, maar nu is het een prachtig Anton Pieck-plaatje. Halverwege blijft ze voor de boekwinkel staan. Even kijken of er iets nieuws bij staat. Ze loopt gauw door. Het lijkt wel een etalage van een restaurant of van een bakker. Ieder jaar helpt Liza haar moeder met het bakken van appeltaarten voor de kerst en de oliebollen voor oud en nieuw. De recepten veranderen ze zelden. Het smaakt altijd gewoon goed.

Het is druk in de stad. Iedereen is jachtig. Rond deze tijd gaan ook de basisscholen uit. Moeders nemen de kinderen nog even mee de stad in voor wat inkopen. Liza laveert met haar fiets door alle kerstinkoopmanagers heen. Als ze bij de markt komt, stapt ze weer op. Langzaam fietst ze verder, ondertussen om zich heen kijkend en alles in zich opnemend. Ze houdt van dit supersfeertje. De kerstboom op de markt is sinds gisteravond aan. Hij torent hoog boven de mensen uit die hem bewonderen. Aan zijn voet zijn dranghekken geplaatst, zodat de mensen niet te dicht bij de bedrading kunnen komen.

Even later fietst ze achter de kerk. Hier is het ouderwets rustig. De statige Sint-Jan rijst hoog op aan haar linkerhand. Ze peddelt onder de boog door, langs het Catharina Gasthuis, en algauw is ze thuis. In de winkel brandt licht. Ma werkt er tot aan Nieuwjaar elke dag. Dat betekent automatisch dat Liza moet helpen met het eten koken. Ze zet haar fiets in de schuur en opent de keukendeur. Op het aanrecht staat een bak met aardappels en er ligt een zak met witlofstronken. Laat ik die zo meteen maar eerst schoonmaken, denkt ze. Ze zet haar schooltas op haar kamer en hangt haar jas op. Haar schoenen schopt ze in de gang uit en ze trekt de warme, chocoladebruine sloffen met berensnuit aan die ze drie weken geleden voor haar verjaardag heeft gekregen. Na een glas cola en een stapeltje koekjes schilt ze de aardappels en snijdt ze de witlof. Met een half uurtje zit alles in de juiste pan en gaat Liza naar haar kamer om huiswerk te maken. Alles wat ze nu af heeft, hoeft ze vanavond niet te doen. Ze moet trouwens langs meneer Noot om de bladmuziek op te halen. Om half zes zet Liza het vuur aan. In de koelkast staat de juspan met vlees. Die gaat ook op het gasstel. Terwijl ze de pannen in de gaten houdt, oefent ze haar vioollessen. Ze zucht. Het is druk deze maand. Eerst Kaarsjesavond en dan nog twee uitvoeringen. In de week voor Kerst hebben ze op school ook nog een proefwerkweek. Dat zal wel loslopen, denkt Liza. Ze heeft haar huiswerk tot nu toe aardig bijgehouden en in de proefwerkweek kijkt ze alles nog eens goed over. Tevreden fluistert ze: ‘Dank u, Heer, dat ik geen moeite met leren heb.’

Back to Homepage

Chapter 3

Chapter 5

Are you looking for a Christmas gift? Check out Hitchhiker – a young adult novel, and Elsa – a historical novel

Hitchhiker: nineteen, homeless, and chasing a dream — can Nadia survive without losing herself? She left with hope. She stayed for survival on Victoria’s unforgiving streets.