Klik hier voor Nederlandse versie –

“Dear ChatGPT,” I write, “could you please check the following text for grammar and spelling errors?”

I paste the text after my question and click the white arrow in the black circle to send it off.

The answer comes back immediately.

“The text is already well written, but there are a few small improvements you could make for a smoother reading experience and to correct grammatical mistakes.”

Sentence by sentence, the corrected text appears on the screen.

I click the down arrow to read the rest.

Poof!

Suddenly, the text disappears, and instead, the screen displays in red letters:

Content removed
This content may violate our usage policies.

Hmm, I need to think about this for a moment.

What did I write again?

Was there something in the text that shouldn’t be there?

I think hard but can’t come up with anything that might be inappropriate.

I always believe my texts are neat and clean.

I could be wrong.

Let me try again.

It must be a glitch in the program.

I paste my text into the chat box again.

The first sentences appear one by one on the screen.

I scroll down to read the rest.

Poof!

Again, everything disappears before I have time to go over it.

Content removed
This content may violate our usage policies.

“Hey Chatty,” I try in a friendly tone. “Could you keep the text on the screen so I can read it?”

I make another attempt with the same result.

Now, it’s starting to get a bit much.

What rights does that guy, that lady, that “it”, who sits behind my screen, think they have?

I’ll decide what I write and how I write it.

“Now listen carefully,” I write. “Stop being childish and just check the text and leave it on the screen.”

Again, I get the uninvited warning message, instead of my desired result.

I then try a different approach.

“Give me the text without whatever you think doesn’t belong in it and that doesn’t follow your guidelines.”

It doesn’t help; the text disappears from the screen again.

I notice that I can scroll down to the second-to-last line on the screen.

I slyly move my mouse to the upper left corner of the text and begin selecting.

Can Chatty see me?

Would it realize what I’m trying to do?

I slowly slide my mouse down as the text lights up.

Just before the last sentence, I stop and look for “copy” in the highlighted box.

Just before I can click on it, the red letters jump back onto the screen.

Well, darn it!

I start losing my patience.

“Stop being so annoying,” I write angrily in the chat box. “You don’t get to decide what’s in my text. I just want to know if the grammar and spelling are correct. I didn’t ask for a judgment on what I wrote.”

I press Enter, and immediately, an answer rolls up on the screen.

“If I have accidentally hurt your feelings, or made you angry, I sincerely apologize. It was never my intention to cause anyone pain or harm. I always want to be a respectful and a supportive conversation partner. If you want, you can tell me what went wrong, and I will try to understand and adjust my behavior. I always want to have a respectful and constructive dialogue, so if I have done something wrong, I am willing to acknowledge it and make it right.”

Now I am really mad.

I am determined to beat this thing.

I paste the text into the box again and once more, I sneakily move my mouse over the text that Chatty has given me.

Yes! I did it. I copied it.

I paste it into a blank document so I can read it at my leisure.

My eyes glide over the lines, and my frustration grows.

This is not the text I wanted to have checked for grammar and spelling mistakes.

That stupid thing gave my text a different spin, and now it no longer feels like mine, but like it was written by a robot that has taken all the emotion out of it.

I sigh. What a waste of time.

I go back to my original text. Sentence by sentence, I read it slowly.

“Should that comma be there or not?” I wonder.

“Whatever,” I think as I reach the end of the text.

I’m not perfect, so neither is my text.

I save the file and head to the kitchen.

It’s time to bake something delicious and celebrate finishing my story.

---

Imperfectly Perfect

‘Beste ChatGPT’, schrijf ik, ‘kun je alsjeblieft de volgende tekst voor me controleren op grammatica- en spellingfouten?’

Ik plak de lap tekst achter mijn vraag en klik op het witte pijltje in het zwarte rondje en stuur het weg.

Direct komt het antwoord.

‘De tekst is al goed geschreven, maar er zijn een paar kleine verbeteringen die je zou kunnen aanbrengen voor een vlottere leeservaring en om grammaticale foutjes te corrigeren.’

Zin voor zin verschijnt de gecorrigeerde tekst op het scherm. Ik klik op het pijltje naar beneden om de rest te lezen.

Poef!

Ineens is de tekst verdwenen en in plaats daarvan verschijnt op het scherm in rode letters:

Content removed
This content may violate our usage policies.

Hmm, hier moet ik even over nadenken.

Wat had ik ook alweer geschreven?

Stond er iets in de tekst dat niet door de beugel kon?

Ik pieker me suf, maar kan niets bedenken dat ondeugdelijk zou kunnen zijn.

Ik denk altijd dat mijn teksten netjes en ordentelijk zijn.

Ik kan het mis hebben.

Nog maar eens proberen.

Het zal vast een foutje in het programma zijn.

Weer plak ik mijn tekst in de chatbox.

De eerste zinnen verschijnen een voor een op het scherm.

Ik scroll naar beneden om de rest te lezen.

Poef!

Weer is alles verdwenen voordat ik de tijd heb gehad alles door te nemen.

Content removed
This content may violate our usage policies.

‘Hey Chatty’, probeer ik op vriendelijke toon. ‘Kun je de tekst op het scherm laten staan, zodat ik het kan lezen?

Ik doe weer een poging met hetzelfde resultaat.

Nu wordt het me toch een beetje te gortig.

Wat denkt die vent, dat mens, dat ‘het’, die aan de achterkant van mijn scherm zit, wel?

Ik bepaal zelf wat ik schrijf en hoe ik het schrijf.

‘Nu moet je eens goed luisteren’, schrijf ik, ‘je moet niet zo kinderachtig doen en gewoon de tekst controleren en op het scherm laten staan.’

Weer krijg ik niet het gewenste resultaat.

Dan gooi ik het over een andere boeg.

‘Geef me de tekst zonder datgene wat jij denkt dat er niet in hoort en dat niet volgens je richtlijnen is.

Het helpt niet; de tekst floept weer van het scherm.

Ik merk wel dat ik naar beneden kan scrollen tot de een-na-laatste regel op het scherm verschijnt.

Ik sluip met mijn muis naar de linker bovenkant van de tekst en begin te selecteren.

Zou Chatty me zien?

Zou hij/zij doorhebben wat ik probeer te doen?

Ik schuif mijn muis langzaam naar beneden terwijl de tekst oplicht.

Net voor de laatste zin stop ik en zoek in het raampje dat oplicht naar ‘copy’.

Net voordat ik erop kan klikken, springen de rode letters terug op het scherm.

Wel, potjandroppie!

Ik begin mijn geduld te verliezen.

‘Doe niet zo misselijk’, scheld ik in de chatbox. ‘Jij bepaalt niet wat er in mijn tekst staat. Ik wil gewoon weten of de grammatica en de spelling correct zijn. Ik heb je niet gevraagd een oordeel te geven over wat ik heb geschreven.’

Ik sla op de Entertoets en gelijk komt er een antwoord het scherm oprollen.

‘Als ik per ongeluk je gevoelens heb gekwetst, of ik je boos heb gemaakt, bied ik mijn oprechte excuses aan. Het is nooit mijn bedoeling om iemand pijn of kwaad te doen. Ik wil altijd een respectvolle en ondersteunende gesprekspartner zijn. Als je het wilt, kun je me vertellen wat er precies verkeerd is gegaan, en ik zal proberen het te begrijpen en mijn gedrag aan te passen. Ik wil altijd een respectvolle en constructieve dialoog hebben, dus als ik iets verkeerd heb gedaan, ben ik bereid om dat te erkennen en het goed te maken.’

Nu ben ik pas echt chagrijnig.

Ik ben vastbesloten om dit ding te verslaan.

Weer plak ik de tekst in de box en weer sluip ik met mijn muis voorzichtig over de tekst die Chatty me aangeeft.

Yes! Het is gelukt. Ik heb het gekopieerd.

Ik plak het in een leeg document, zodat ik het op mijn gemak kan lezen.

Mijn ogen glijden over de regels en mijn frustratie groeit.

Dit is helemaal niet de tekst die ik op grammaticale en spellingfouten gecontroleerd wil hebben.

Dat stomme ding heeft mijn tekst een andere draai gegeven en nu voelt het niet meer van mijzelf, maar van een robot die alle gevoel eruit gepeuterd heeft.

Ik zucht. Wat een tijdsverspilling.

Ik ga terug naar mijn oorspronkelijke tekst. Zin voor zin lees ik het langzaam door.

‘Moet die komma daar nu wel of niet staan?’, vraag ik me af.

‘Whatever’, denk ik als ik aan het einde van de tekst ben gekomen.

Ik ben niet perfect en dus is mijn tekst dat ook niet.

Ik sla het bestand op en ga naar de keuken.

Het is tijd om wat lekkers te bakken en het afronden van mijn verhaal te vieren.