‘Two, one, zero….Hoppa, daar gaan ze!’, juicht de tv-presentator.

Ondertussen is de spanning in de controlekamer om te snijden.

De flight controllers staren naar de rookwolken op hun computerschermen die zich ontwikkelen onder de bemande raket die op het punt staat naar de maan geschoten te worden.

Dan laat de raket de aarde los en een gejuich stijgt op.

Geconcentreerd volgen de controllers de raket die het luchtruim kiest.

In de komende dagen weten de astronauten alle problemen die zich voordoen, op het nippertje op te lossen.

Veilig landen ze op 20 juli, na een enerverende vlucht, op het rotsige oppervlak van het hemellichaam.

De hele wereld haalt opgelucht adem.

In alle huiskamers waar een tv opgesteld staat klinkt gejuich.

De kurken ploppen van de champagneflessen wanneer Neil als eerste voet zet op het maanoppervlak.

President Nixon voert een emotioneel telefoongesprek met de maanlanders.

Terwijl de wereld toekijkt hoe de mannen in witte pakken over de maan dansen, begint voor hen al gauw de voorbereiding om terug naar de aarde te keren.

De astronauten stappen weldra in de capsule en aanvaarden de thuisreis.

Veilig landen ze in de oceaan.

Omdat ze mogelijk een dodelijk virus meegenomen hebben vanaf de maan, gaan ze tijdelijk in quarantaine.

Nixon bezoekt hen en de tv-kijkers genieten mee van het gesprek dat de president met de helden voert door het glas dat hen scheidt.

Allemaal hebben ze een brede lach op hun gezicht over de missie die ze volbracht hebben.

-=-

Gespannen kijk ik naar de filmproducent die voor me zit in zijn comfortabele leunstoel.

Wat zou hij ervan vinden?

Dan, tot mijn opluchting knikt hij.

Hij kijkt me aan en zegt:

‘Good job! Ik denk dat we klaar zijn om op 16 juli 1969 de film in première te laten gaan.

De wereld zal zo in trance zijn dat niemand in de gaten zal hebben dat er iemand op de maan achtergebleven moet zijn om de terugkeer te filmen.

De lach op de gezichten van de president en de astronauten zal uitgelegd worden als blije opluchting over de veilige terugkeer en niemand zal weten dat we ze allemaal een loer hebben gedraaid en ze vierkant uitlachen.’