Kruidje-roer-me-niet was ook op het feest uitgenodigd. Ze draaide de invitatiebrief om en om.

‘Zal ik gaan, zal ik niet gaan?’, twijfelde ze hardop. 

Chinese Roos zou iedereen een hand geven en een uitbundige knuffel.

Ze moest er niet aan denken. Ze kromp in elkaar bij de gedachte alleen al.

Ze zag zichzelf al staan tussen al die drukke, fleurige kleuren en onwillekeurig greep ze haar rokken bijeen en trok ze dicht tegen zich aan.

Toen kreeg ze een idee. Ze zou aan Juffertje-in-het-groen vragen of ze samen naar het feest konden gaan. Juffertje-in-het-groen was erg verlegen en zou vast ook in hetzelfde moeilijke parket als haarzelf zitten.

Kruidje-roer-me-niet greep een pen en een essenblad en schreef:

Lieve Juffertje-in-het-groen, zou je samen met mij naar het feest willen gaan?

Ze gooide het essenblad in de lucht en Wind nam hem mee.

Niet veel later bracht Wind een antwoord van Juffertje-in-het-groen.

Lieve Kruidje-roer-me-niet, ik wil graag met je naar het feest.

Kruidje-roer-me-niet zuchtte opgelucht. Ze rekte zich langzaam uit en schudde haar rokken losjes om zich heen.

Op de avond van het feest sloegen Juffertje-in-het-groen en Kruidje-roer-me-niet op een afstandje het feestgedruis gade.

Viool en Sneeuwklokje maakten de mooiste muziek die je maar kon bedenken.

De twee gevoelige dametjes hadden het best naar hun zin. Niemand sprak hen aan en niemand gaf hen een hand of een knuffel.

Het was een perfecte avond.