Okay, ik ga nu opbiechten hoe we hem vermoord hebben.
Want dat dit moest gebeuren was voor ons zo klaar als een klontje.
Ook mijn oudste en mijn jongste zoon stemden er mee in en besloten ons te helpen.
Mijn vriendin zou vandaag bij mij koffie komen drinken, maar voordat ze er was viel hij me aan.
Mijn zonen waren niet thuis.
De oudste moest tot 12 uur in Chemainus werken en de jongste was naar het fitnesscentrum in Duncan waar hij werkt aan zijn slogan ‘no pain-no gain’.

Ik probeerde mezelf te verdedigen maar de pijn was zo hevig dat ik niet veel uit kon richten.
Ik deed een paar verwoedde pogingen in zijn richting wat niet veel uithaalde.
Ik sleepte mezelf naar huis, terwijl de pijn in mijn knie bijna niet te harden was.
Ik kroop de trap op en wachtte tot mijn vriendin zou komen.
Die zou misschien weten hoe we dit aan moesten pakken om voorgoed van hem verlost te zijn.
Ze parkeerde even later haar auto aan de weg en kwam de oprit oplopen.
Ik opende de deur naar het balkon en riep dat de deur beneden open was en ze naar boven moest komen. 
‘I have a hard time getting downstairs. I’ll tell you the story when you’re here’, riep ik naar haar.
‘Wat is er gebeurt?’, riep ze toen ze boven kwam. ‘Je loopt helemaal mank!’
Toen ik vertelde dat hij me aangevallen had en mijn knie lelijk had geraakt nam ze direct een besluit.
“We’re going to kill him! TODAY!’, riep ze uit.
Ik moest even aan het idee wennen, maar nadat ik realiseerde dat dit al de tweede keer was dat hij me aangevallen had, kwam ik tot de conclusie dat het de beste oplossing was van het probleem.
‘First we need coffee’, zei ze ‘en dan heb ik een bezemsteel nodig. Daar gaan we hem mee vermoorden.’
We dronken koffie en aten donuts en chocolaatjes.
Ondertussen kwamen de jongens een voor een thuis en we vertelden ons plan.
Ook zij moesten aan het idee wennen maar toen ze hun moeder zo mank zagen rondhobbelen door de kamer dachten zij ook dat het moest gebeuren.
De jongste wilde niet graag helpen maar de oudste wel.
De jongste houdt niet van bloed aan zijn handen, maar de oudste kan het niet veel schelen zolang er genoeg zeep in huis is en het een goed doel dient.
Zo gezegd, zo gedaan.
‘Ik heb ook een grote zak nodig’, zei mijn vriendin, ‘Daar stoppen we zijn resten in.’
Ik haalde de vuilnisbak half leeg, want ik wist dat ik daar een paar dagen geleden een grote, lege, papieren zak in had gedaan.
Met zijn vieren liepen we naar buiten.
Mijn jongste zoon en ik liepen wat achteraan.
Hij omdat hij niet tegen geweld kan en ik omdat ik haast niet kon lopen.
Ook was ik een beetje bang voor een misselijke maag als ik zou zien hoe ze hem af zouden maken.
Mijn vriendin en mijn oudste zoon zochten in de tuin achter het huis en al gauw hadden ze hem gevonden.
Hij was snel en probeerde weg te komen maar ze dreven hem in een hoek.
Hij probeerde te ontsnappen door het hek maar mijn vriendin was hem te vlug af. Ze greep hem van achteren beet en sleurde hem naar een plek in de tuin waar ze vond dat het niet erg was als er bloed op het gras zou komen.
Hij schreeuwde en krijste.
Hij wilde niet dood maar mijn vriendin was vastbesloten.
Mijn oudste zoon liep met haar mee, niet helemaal zeker wat zijn aandeel in deze slachtpartij zou zijn.
Mijn vriendin duwde de dader op de grond en plaatste de bezemsteel over zijn nek.
Hij vocht heftig maar zij is een sterke vrouw, gewend aan hard boerenwerk.
De bezemsteel gleed telkens van zijn nek en mijn zoon kwam te hulp om het op zijn plek te houden.
Toen begon ze hem weg te trekken van de bezemsteel.
Later vertelde ze dat het handig was geweest als de jongste, die ook sterk is, bij dat gedeelte had geholpen.
Toch kreeg ze het voor elkaar.
Ineens kwam zijn lijf los van zijn kop en wrong zich zelfs dan nog in allerlei bochten om aan zijn oordeel te ontkomen maar het was met hem gedaan. 
Mijn vriendin vilde hem met het vlijmscherpe mes dat mijn zoon van zijn broer op diens trouwerij had gehad.
Zijn kop, zijn veren en zijn ingewanden belandden in de zak.
De rest zit nu in de crockpot en de hennen hebben nu geen agressieve leider meer.

OZO!!!